دوست داشتن با شریک شدن بیشتر میشه و درد با همدردی کمتر
.
.
کاش میتوانستم صدای تــــــــو را بنویسم 
.
.
اینکه یه نفر بهت بگه “مواظب خودت باش” حس خوبی داره اما بهتر از اون وقتی هستش که یه نفر بهت میگه “نگران نباش من باهاتم
.
.
هر راهی را که رفته باشم هرچقدر هم دورتر ، کوتاه ترین است برای رسیدن دوباره به تو ، کافی ست که یکبار دیگر نامم را صدا بزنی ، برمیگردم 
.
.
تمام دنیا هم که بگویند تو مال من نیستی ، باز این دل زبان نفهمم بهانه ات را میگیرد
.
.
چشم بسته از فرسنگ ها می شناسمت ، این تلاشت برای گم شدن مرا می خنداند  
.
.
چقدر کم توقع شده ام ، نه آغوشت را می خواهم نه یک بوسه نه دیگر بودنت را ؛ همین که بیایی و از کنارم رد شوی کافیست ، مرا به آرامش می رساند حتی اصطحکاک سایه هایمان کافیست 
.
.
ﺧﻮﺵ ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ ، ﭘﻴﺶ ﺧﻮﺩﺕ ﻫﺴﺘﯽ
.
.
وقتی که تو نیستی دنیا چیزی کم دارد مثل کم داشتن یک وزیدن ، یک واژه ، یک ماه !
من فکر می کنم در غیاب تو همه خانه های جهان خالیست 
.
.
دلم میخواهد کسی باشد ، خوب باشد ، مهربان باشد ، بس باشد و همه ی این بودن هایش فقط برای من باشد ، فقط برای من 
.
.
تمام حرف ها پشت سرت بود ، به دنبالت الفبا را قدم زدم ؛ تو حرف نداشتی 
.
.
فنجان چای توام ، ببین چگونه قند در دلم آب می شود به شوق لبت 
.
.
بازی عشق پر از شکست است ولی بازنده ندارد 
.
.
گاه می اندیشم چندان هم مهم نیست اگر هیچ از دنیا نداشته باشم ؛ همین مرا بس که کوچه ای داشته باشم و باران و انسانهایی در زندگیم باشند که زلال تر از باران هستند
.
.
زیر بارانم بی چتر
تن با بینی سرخم لو میدهد مرا که باریده ام همراه ابرها اما تابلوی قشنگی شده ایم “من و جاده و باران
.
.
آنقدر ها هم روی وقار من حساب نکن
قطب زمین هم که باشم تو را که میبینم یخ هایم آب میشود 
.
.
زمان نمی گذرد وقتی در انتظار دیدنش نشسته ای 
.
.
نکن امروز را فردا
دلم افتاده زیر پا
بیا ای نازنین ای یار
دلم را از زمین بردار
در این دنیای وانفسا
تویی تنها ، منم تنها
نکن امروز را فردا
بیا با ما ، بیا با ما
.
.
من هنوز شعری نگفته ام ، من فقط تو را تماشا کرده ام و کلمات را از یاد برده ام
.
.
دنیا تمام شود چه باک ؟
دنیای من تویی که پیش از اینها تمامم شدی 
.
.
نفس کشیدن را دوست دارم گاهی ؛ گاهش را فقط “تــــــــو” می دانی 
.
.
باران بوی تو را می بارد
.
.
ریسمان به آسمان می بندم و به زمین می آورمش تا که نگویی دیگر 
“آسمان به زمین نمی آید اگر نیایم
.
.
تمام دنیا در آغوشت خلاصه شده است ؛ کودکانه پناه میبرم به خلاصه ی دنیا …
فرستنده : سما
.
.
با یک فنجان چای هم میشود مست شد اگر به سلامتی تو باشد
.
.
علت بی خوابی ام را چگونه بگویم وقتی یاد تو از سقف اتاقم چکه میکند ؟
.
.
اینکه هنوز نگرانت میشوم نگرانم میکند
.
.
پای دستهای تو که وسط باشد چاله های خیابان بهترین بهانه اند برای سقوط به امن ترین جای دنیا
.
.
انگار یکی من را چشم گذاشته است ، پیدا نمیکنم “تو را
.
.
چه دریایی میشود آسمان چشمانت  وقتی نگاهت موج میزند
.
.
سکه ی زندگیم شیر ندارد اما همین خطی که مرا به تو وصل نگه می دارد را دوست دارم 
.
.
هوس کرده ام خوب نباشم ، شاید حالم را بپرسی
.
.
آب از سرم گذشته ، فریاد میزنم دوستت دارم و تو آرام و خونسرد به ترکیدن حباب ها میخندی
.
.
در نبودت بانو از تو بتی ساخته ام اما حالا که آمده ای ، ابراهیم از کجا بیاورم ؟؟؟

 بزرگتر که شدم، به فکرم رسید که صدا برای ما انسان ها خیلی مهم است. پس در جواب مادرم گفتم: "مـامـان، فـکر می کنم گوش ها مهمترین عضو بدن هستند". اما مادرم گـفت: "نـه پـــسرم، اشتباه می کنی. خیلی آدما ناشنوا هستند. بازم برو فکر کن، بعدا" ازت می پرسم"

 چند سال گذشت و قبل از اینکه مادرم سوالش را تکرار کند، دوباره شروع کردم به فکر کردن و این طور نتیجه گیری کردم که بالاخره جواب صحیح را پیدا کردم. پس به مادرم گفتم: "مامان، بالاخره فهمیدم کدوم عضو مهمتره. چشم، چشم از همه اعضای بدن مهمتره"

 مادرم نگاهی به من انداخت و گفت: "خیلی خوب داری همه چیز رو یاد می گیری، اما بازم جوابت صحیح نیست، چون خیلی آدما نابینا هستند. بازم برو فکر کن، بعدا" ازت می پرسم."

 از قرار معلوم بازم اشتباه کرده بودم. اما دست از تلاشم برنداشتم، چون مادرم هر چند سال یکبار این سوال را از من می پرسید و هر بار که جواب می دادم، طبق معمول می گفت: "نه پسرم جوابت درست نیست، ولی خوشحالم. چون داری هر سال باهوش تر میشی"

 تا اینکه سال قبل، پدربزرگم مرد و این مسئله ای بود که قلب همه ما را به درد آورد. همه داشتیم گریه می کردیم. حتی پدرم هم گریه می کرد. وقتی که می خواستیم برای آخرین بار پدربزرگ را ببینیم و با او خداحافظی کنیم، مادرم رو به من کرد و گفت: "عزیز دل من، هنوزم نفهمیدی که مهمترین عضو بدن کدومه؟"

 از اینکه مادرم درست در چنین لحظه ای این سوال را از من پرسید سخت تعجب کرده بودم. همیشه فکر می کردم این یک بازی بین من و مادرم است. مادرم که تعجب را در صورت من دید، گفت: "این سوال خیلی مهمه. اگر به این سوال جواب بدی، اونوقت می فهمم که معنی واقعی زندگی رو فهمیدی"

 "در این چند سال هر وقت ازت می پرسیدم مهمترین عضو بدن کدومه، هر بار بهت می گفتم که داری اشتباه می کنی و همیشه هم مثالی میزدم که بفهمی چرا جوابات اشتباهه. اما امروز همون روزیه که باید درس مهمی یاد بگیری"

 بعد نگاهی به من انداخت. نگاهی که تنها در یک مادر دیده می شود. به چشمان خیس از اشکش نگاه کردم. مادرم گفت:"عزیز دلم، مهمترین عضو بدن، شانه های توست"

 گیج و متحیر پرسیدم: "چرا، چون سر روی آن قرار دارد"؟ اما مادرم در جواب گفت:"نه برای اینکه وقتی دوست یا همسرت ناراحت است و گریه می کنه، سرش رو روی شونه های تو میذاره. عزیز دلم، هر کسی توی این دنیا به یک شونه نیاز داره که برخی مواقع سرش رو روی اون بذاره. فقط دعا می کنم تو هم دوست یا همسری داشته باشی که در هنگام نیاز سرت را روی شانه هایشان بگذاری و گریه کنی تا کمی تسلی پیدا کنی"

 همانجا و همان لحظه بود که دریافتم مهمترین عضو بدن نه تنها خودپسند است، بلکه در برابر غم و اندوه سایرین خود را مسئول می داند و با آنها همدردی می کند

 خوشا به حال کسانی که شانه ای برای گریستن دارند و بدا به حال کسانی که از این نعمت بی بهره هستند.